Bir yılı daha tamamlamak üzereyiz. Kiminle konuşsam yorgun olduğunu söylüyor, aynen benim gibi. Kendimizi mi iş yüküyle tüketmekteyiz acaba diye sorgulamak da içimden gelmiyor çünkü çalışmayı ve özellikle eğitimle ilgili işleri çok seviyorum. İşim aslında benim hobim. Sanırım yaşanan olaylar, kayıplar, zorluklar, şiddeti okumak bile enerjimizi tüketiyor. Arada umut ve sevgi kırıntıları bulmasak herhalde yaşam dayanılmaz bir hal alır. Bu umut kırıntılarının en büyük parçaları da aslında öğrencilerden geliyor. Bir öğrencim bugün teşekkür iletisi yazmış; "Bizi kitaba bağlı kılmayıp projeler, ilginç konuşmacılar ve farklı ünite anlatımlarıyla zenginleştirdiğiniz için"... diye. çok mutlu oldum. Bir başka dostum yüzüne birşey mi yaptırdın diye soruyor? "Evet Hindistan'dan sevgi ve mutlulukla döndüm" dedim kendisine... Dünya için hâlâ bir dolu umut projesi olduğunu görmek, sevgi ve gelecek planları ile dolu dostları görmek bile insanı gençleştiriyor.
Bu seneki WCTQEE Yıllık Toplantısı gerçekten beni çok mutlu etti. 2012 yılını Maritus, 2013 yılını yine Hindistan ve 2014 yılını da İngiltere'nin aldığı ve benim 2008 yılında 11.sini Yeditepe Üniversitesi'nde gerçekleştirdiğim konvansiyon 2020 yılı için yine bana, Türkiye'ye verildi ve defalarca 2008 İstanbul Konvansiyonu'nunn güzelliği anlatıldı, durdu. Ne kıvanç verici! Evet Türkiye aslında çok güzel şeylere imza atıyor ama bunu hem basında duyurmak çok zor hatta imkansız ve desteklemesi gereken kişi ve kurumlardan destek bulmak da çok zor. Kıskançlık ve haset bizim özelliğimiz olamaz, olmamalı. Herkese yetecek kadar işbirliği ortamı ve paye var. Yeter ki sevgiyle ellerimizi ve yüreklerimizi birleştirmeyi bilelim. Gerisi nasıl olsa gelir.
Bu arada 2012 yılı Bilişimci Martılar Projemizin kayıtları bu ay sonunda bitiyor. Aramızda yer almak istiyorsanız imecenizi bir an önce gerçekleştirin lütfen. Sonsuz sevgi ve saygılarımla...
Hayal Köksal
